Buiten spelen

Het was lang geleden, in 1955. Mijn moeder was een jaar of vijftien. Ze wilde na het avondeten graag naar buiten, maar mijn oma stond dat niet toe.

Mijn oma was nogal streng en bang voor de oneervolle dingen die haar dochter konden overkomen. Ze vond eigenlijk dat nette meisjes niet in het donker buiten hoorden te zijn. Terwijl mijn moeder steeds maar weer die boeiende verhalen aanhoorde over al het leuks dat daar dagelijks plaatsvond. Ze bleef dus zeuren of ze ook naar buiten mocht. Totdat mijn oma het beu was.

Ze zei tegen mijn moeder dat ze die avond na het eten naar buiten mocht. En.... ze mocht daar zelfs tot middernacht blijven! Mijn moeder was dolblij en rende de deur uit om met haar leeftijdsgenootjes van het straatleven te genieten. En ze had inderdaad de grootste lol.

Totdat het  negen uur ’s avonds werd. Toen moest iedereen naar huis en werd het heel stil op straat. En saai. Maar mijn moeder wilde natuurlijk niet aan mijn oma toegeven dat ze weer naar binnen wilde, en dus zwierf ze alleen rond tot middernacht.

Eenmaal thuis hing ze ook nog het verhaal op dat het zo leuk was geweest. ‘Nou,’ zei mijn oma, ‘als je het er dan zó naar je zin hebt, mag je wel de hele week tot twaalf uur buiten blijven.’

Het werd een eenzame week. Mijn moeder hoefde daarna nooit meer na het avondeten naar buiten.


Magda van der Heijden
maart 2012