Enige tijd geleden werd ik gevraagd met een organisatie mee te denken over een serie workshops en trainingen. We hadden een eerste bijeenkomst belegd en de bedoeling was een aantal eerste gedachten over vorm en inhoud met elkaar te formuleren. Tijdens het gesprek bekroop mij op een gegeven moment een onbehaaglijk gevoel. Er klopte iets niet. Ik sprak, zonder nog te weten waar het verder toe zou leiden, mijn gevoel uit. ‘Het bevalt me niet hoe het gaat.’
Er viel meteen een stilte. Oeps. Men zag dat ik geïrriteerd was. Het volgende wat er gebeurde, was dat ik me realiseerde dat zij allemaal achterover zaten, terwijl ik voorover zat. Nog voordat ik begreep wat dat betekende, herstelde ik de symmetrie van de situatie door ook achterover te gaan zitten. Op het moment dat ik dat deed snapte ik waarom ik geïrriteerd was. Ik was de hele tijd suggesties en ideeën aan het formuleren, zij hingen achterover en het enige wat zij deden was mijn ideeën afschieten. Weliswaar vriendelijk en met quasikritische vragen, maar die vriendelijkheid maakte het er alleen maar erger op: daardoor klonk het alsof we samen aan het werk waren, terwijl ik in feite als enige ideeën aanleverde.
Ik bracht onder woorden wat er volgens mij gebeurde. ‘Ik erger me hoe het gaat. Ik breng de hele tijd ideeën in, het enige wat jullie doen is ze beoordelen en bekritiseren. Ik pas even. Nu zijn jullie aan de beurt.’ Ze schoten in de lach. Ja, dit herkenden ze wel. Dat was eigenlijk de cultuur van de organisatie. Meteen daarna gingen zij, als vanzelf, voorover zitten. Kortom: door bewust de houding te spiegelen van je gesprekspartner ben je vooral jezelf ten dienst. Je lichaam vertelt je wat je onbewust al aanvoelt. Eerst ging ik verzitten, dáárna snapte ik waarom.
Berthold Gunster
Huh?! De Techniek van het Omdenken, pag. 211.