Blijdorp

Onlangs zag ik een documentaire over mensen in Rotterdam die zichzelf verwaarloosden. Er werd een vrouw getoond die geestelijk in de war was. Ze had honderden muizen in huis. De meeste zaten in haar bank en holden de kussens uit. De vrouw liet hen echter hun gang gaan. Ze beschouwde de muizen als een soort kinderen en besprak van alles met ze. De muizen en de vrouw leken het behoorlijk naar hun zin te hebben met elkaar. Voor de omgeving was het echter een onhoudbare situatie.
 
Wat was de aanpak van de hulpverlener van de GGZ? Hij oordeelde niet, zette geen muizenvallen en strooide geen gif. Nee, hij was vol begrip. Nadat hij de vrouw had aangehoord, stelde hij haar voor, dat een deel van de muizen naar dierentuin Blijdorp gebracht zouden worden. Daar zouden ze het beter hebben dan thuis. De hulpverlener ging met haar naar de dierentuin, om dit voorstel te bespreken. Bezorgd vroeg de vrouw aan een medewerker van de dierentuin of haar muizen wel een grotere bak zouden krijgen. Het antwoord was `ja`. Er werd niet bijgezegd dat het waarschijnlijk een grote bak zou worden met slangen o.i.d.
 
Een tweede en laatste deel van de muizen bracht de hulpverlener van de GGZ samen met de vrouw naar het bos. Daar werden ze uitgezet. Vrouw gelukkig, hulpverlener tevreden. Wat de kijker wél zag en de vrouw niet, waren de vogels in de bomen die begerig zaten te kijken naar die lekkere hapjes.


Jan Kok
(@TwitAndrZ)