Alzheimerpatiënten leven in een andere wereld. Ze hebben de neiging regelmatig weg te lopen, op zoek naar een thuis dat niet meer bestaat. Het heeft uiteraard geen enkele zin om te zeggen dat ze dat niet mogen doen. Dat begrijpen ze nou juist niet.
Ook het Benrath Senior Centre in Düsseldorf had met dit probleem te maken. Men moest regelmatig de politie inschakelen om op drift geraakte bejaarden terug te vinden. Totdat men een ingeving kreeg. Net buiten het terrein van het verpleeghuis werd een nepbushalte geplaatst. Een exacte replica van een gewone bushalte. Alleen zou hier nooit een bus stoppen. Patiënten die de neiging hebben weg te lopen, kunnen gemakkelijk weer bij de bushalte worden opgehaald.
Verplegers benaderen de mensen voorzichtig, zeggen dat de bus ietsje later komt en nodigen ze uit om ondertussen een kopje koffie te drinken. Vijf minuten later zijn ze vergeten waarom ze ook al weer met de bus wegwilden.
Het klinkt misschien gek, maar het helpt echt, zegt Franz-Josef Goebel, voorzitter van de hulporganisatie Old Lions, de patiënten herkennen het bord van de bushalte en denken dat als ze maar op de bus blijven wachten, ze thuiskomen. Het idee is zo succesvol dat verschillende andere instellingen nepbushaltes zijn gaan plaatsen. Zorgcentrum De Dilgt in Haren heeft zelfs een Alzheimertuin, waarin een dergelijke bushalte geplaatst is.
Berthold Gunster
Bron: Huh?! De techniek van het Omdenken, pag. 91.
November 2008