Autonomie
Ik schaam me er eigenlijk voor om mijn irritatiepuntjes als uitdaging te bestempelen en vind het moeilijk om mijn zwakheden, die ik pas heb leren kennen na de geboorte van onze zoon, te accepteren. Wij hebben een zoontje van 4 jaar, een lieverd en vol energie. Met tijden een echt Duracell-konijn, dat zelfs door moeheid wordt opgeladen. Hij houdt van drukte, ik van rust. Hij staat graag in de spotlights, ik liever in de schaduw. Ja, hij heeft het maar moeilijk met mij.
Zelfs ik zie nu in dat ik vooral heel eigenwijs ben.
Eigenwijs
Ik vind het dan ook vreselijk als hij de aandacht opeist op school, in de winkel, of op straat. Ik probeer hem dan ook steeds af te remmen en te sussen, wat raar is want ik wil zo graag dat hij juist helemaal zichzelf kan zijn en vooral gelukkig is. Dat lijkt me waar iedere ouder naar streeft. Ik had ook nooit verwacht dat ik me zo mateloos kon irriteren aan zijn luiheid, drukte, eigenwijsheid, drang naar autonomie of zelfs het niet herkennen van mijzelf in hem. Er moet toch iets herkenbaars zijn, hij is tenslotte toch echt mijn kind…
Door de voorstelling heb ik (een beetje) geleerd hem niet zo op zijn nek te zitten. Dat geeft hem geen rust en mij ook niet. Om niet door te gaan met proberen hem op te voeden, want zelfs ik zie nu in dat ik vooral heel eigenwijs ben. Mijn drang naar autonomie is ook erg groot, dus hij lijkt wel degelijk op mij. De eerste stap is gezet… Nu hopen dat hij niet dat kind wordt waar ik altijd op heb gehoopt, maar dat ik de vader mag worden die hij graag wil hebben.
Björn de Leijer schreef dit verhaal naar aanleiding van onze 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk' Theatershow.
