150 gram geraspte kaas
Ooit werkte ik in een supermarkt op de brood- en kaasafdeling. In die tijd kwam er elke zaterdag, juist op de drukste dag van de week, een mopperende vrouw bij mij aan de balie. Ze wilde kaas en had zo haar eigen ideeën over hoe en hoeveel. Ze had overal aanmerkingen op en als ik haar eens vroeg mag het ietsje meer zijn? was altijd een bits nee haar antwoord. Op een dag beet ze me zelfs toe: Waarom is het nou zó moeilijk om te zorgen voor precies 150 gram geraspte kaas als ik daar om vraag? En dus was ik gedwongen minikriebeltjes kaas terug te vissen uit het zakje geraspte kaas.
Ondertussen borrelde de boosheid in me omhoog en zag ik steeds meer tegen haar komst op. Ik had werkelijk geen idee hoe ik met haar om zou kunnen gaan. Tot ik besloot het om te keren. Zo onaardig als zij was, zo aardig zou ik proberen te zijn.
Aangezien 150 gram geraspte kaas tot haar standaard bestelling behoorde, besloot ik op een dag een keurig afgewogen portie geraspte kaas speciaal voor haar klaar te leggen. Uiteraard tot op de gram afgewogen: geen gram teveel, geen gram te weinig. Inderdaad bestelde ze die dag mopperig haar 150 gram geraspte kaas. Mijn antwoord? "Kijkt u eens mevrouw, ik dacht al dat u zou komen, dus ik had het vast klaargelegd. Kijk, precies 150 gram." Nog steeds boos keek ze naar de weegschaal, die inderdaad precies 150 gram aangaf. Verder gaf ze geen reactie.
Ook de keren daarna reageerde ze niet of nauwelijks. Toch hield ik stug vol en jawel, na een aantal weken ontdooide ze enigszins en begon ze zelfs voorzichtige tekenen van vriendelijkheid te vertonen. Een volgende stap was dat ze wat meer over zichzelf begon te vertellen. Zo wist ik op een gegeven moment dat ze zwanger was en kwam ze, niet lang na de bevalling, zelfs trots haar tweeling aan mij laten zien.
Over de 150 gram kaas heeft ze nooit meer moeilijk gedaan. Sterker nog, in plaats daarvan zei ze bij haar bestelling op een keer zelfs: Het is niet erg als het ietsje meer is, hoor. Inwendig moest ik lachen. De rollen waren omgekeerd. Mission accomplished.
Margot Eweg