Niet naar school

Hanneke had jullie hulp nodig. Haar 10-jarige zoontje wilde niet naar school en ze zat zo vast in dat probleem dat ze er zelf niet meer zo goed op een andere manier naar kon kijken. Gelukkig konden jullie dat wel. Jullie dachten in grote getale met haar mee en daar heeft Hanneke zeker iets aan gehad. Hieronder haar reactie.

Inmiddels zijn we drie maanden verder en bijna aan het einde van de zomervakantie (die overigens extreem relaxed was, dit in tegenstelling tot andere jaren!). En wat een reacties! Ik was er echt door aangedaan, sommige reacties raakten me heel erg. Vooral die reacties waarin naar voren kwam dat we trots op hem moeten zijn en dat hij een bijzonder kind is. Dat heeft me echt geholpen met omdenken over mijn eigen kind! Eigenlijk wist ik het wel maar als je een kind hebt dat niet zo makkelijk meegaat met de stroom (we hebben ook een kind dat “probleemloos” door het leven huppelt en wel met alle stromen mee zwemt, dus we weten ook hoe dat is!) kom je snel met allerlei instanties in aanraking die gaan roepen dat het zo niet meer gaat en dat je kind niet in orde is. Maar ook met mensen die ongenuanceerd hun mening geven over jou of je kind. En ik ging twijfelen aan mezelf en erger, aan mijn zoon. Op een gegeven moment stonden wij als ouders, zonder dat we dat zelf doorhadden of wilden, samen met onder andere school en therapeuten, tegenover onze zoon. Door een paar dingen, waaronder de reacties op deze meedenker, konden we het weer helderder zien. Een van de belangrijkste dingen was dat we ons realiseerden dat onze zoon, die inmiddels 11 is, het allemaal niet doet om ons het leven zuur te maken, hij kan niet anders! Die simpele gedachte waren we in het heetst van de strijd vergeten… Hij heeft het het zwaarst van allemaal.

Onze zoon is overigens in Duitsland opgegroeid, zijn vader is Duits, dus het Duitse schoolsysteem is niet vreemd voor hem. Daar kwamen de problemen dus niet vandaan. Maar hij is wel een autonoom kind, altijd geweest, en dat past in een Duits schoolsysteem denk ik wel minder dan in Nederland. We hebben dan ook besloten hem vanaf volgend schooljaar in Nederland naar school te laten gaan. We hebben een heel goede school gevonden, niet al te ver bij ons vandaan en we hebben goede hoop dat hij daar beter op zijn plek zal zijn en dat er beter gekeken gaat worden naar wat hij kan in plaats van naar wat hij niet kan.

Ook hebben we in Nederland een uitgebreid intelligentie onderzoek laten doen en daar kwam een heleboel uit. Hij is niet hoogbegaafd maar hij heeft wel een disharmonisch profiel, zoals dat heet. Op sommige onderdelen scoorde hij bovengemiddeld hoog, op anderen onder het gemiddelde. We hadden al een diagnose Asperger maar ook AD(H)D achtige dingen spelen een rol vermoeden wij. De symptoom overlap tussen beide is erg groot dus dat is ook niet goed van elkaar te scheiden en misschien is het ook eigenlijk helemaal niet zo belangrijk welk label je eraan hangt. Alleen om hulp te krijgen heb je hier in Duitsland een diagnose nodig. Maar die diagnose heeft ons jammergenoeg niet echt geholpen - ik had gehoopt van wel - omdat mensen (school, therapeuten) HEM niet meer zagen, maar alleen nog maar ‘een Asperger jongen’. En hij is zoveel meer dan dat. De standaard Asperger symptomen zoals geen oogcontact maken, geen emoties kunnen lezen, de nerd die alleen op het schoolplein zit etc., al die dingen gaan voor onze zoon niet of nauwelijks op. Hij is geen klassieke Asperger jongen. Sociaal heeft hij het niet extreem moeilijk, hij heeft vriendjes, hij kijkt mensen aan, hij kan emoties lezen. Dus daardoor werd hij eigenlijk nog minder begrepen en ik moest steeds de therapeuten uitleggen dat ze hem die dingen niet hoefden te leren want dat daar niet het probleem zat. Wij hebben verschillende psychologen en therapieën geprobeerd maar we zijn nu eerst maar met alles gestopt omdat we geen centimeter opschoten. Dat heeft hem heel erg veel rust gegeven. Dat waren voor hem nog meer volwassenen die, naar zijn gevoel, van alles van hem wilden. Ik en mijn man gaan wel nog naar een psycholoog/coach en dat helpt ons allemaal!

Wij denken dat vooral overprikkeling een groot ding is bij hem, hij ziet en hoort alles en alles komt ongefilterd bij hem binnen en daardoor is hij soms heel erg druk of sluit zich juist af. En hij is, zoals gezegd, erg autonoom. Wat wij als ouders overigens geen slechte eigenschap vinden, dat zijn we zelf waarschijnlijk ook. Alleen is het een wat onhandige eigenschap als kind in een (zoals iemand het heel mooi in een reactie noemde) ‘one size fits all’ schoolsysteem…

En nu is het afwachten hoe het op de nieuwe school gaat. De verandering zal niet makkelijk zijn, maar we hebben goede hoop dat hij weer plezier gaat krijgen in leren, want dat is eigenlijk het belangrijkste! Ik zal jullie over een tijdje laten weten hoe het gaat.

Bedankt iedereen voor de soms prachtige reacties, ik heb er echt iets aan gehad!

We vroegen Hanneke naar de reactie waar ze het meest aan gehad heeft, omdat we die meedenker altijd belonen met een boek. Ze vond het erg lastig en nomineerde er een aantal. Uiteindelijk hebben wij gekozen voor de reactie van Annelies omdat ook wij in de het verhaal van Hanneke vooral een jongen zien met prachtige eigenschappen zoals wilskracht en autonomie. Je krijgt mail van ons Annelies.

We willen jullie allemaal weer heel hartelijk bedanken voor alle reacties. Zin in meer meedenkers? Alle lopende casussen vind je hier!