Promotieonderzoek
In het najaar van 2013 kon je reageren op het meedenkprobleem van Lisa. Wat was er aan de hand?
Ik loop telkens vast in mijn promotieonderzoek en vind het zelf niet leuk meer om aan mijn project te werken. Ik word moe van de negatieve en stressige sfeer op de universiteit en in mijn hoofd. Toch wil ik het afmaken, eigenlijk alleen om het felbegeerde papiertje te halen. Wat ik hierna wil weet ik nog niet en dat maakt het ook lastig om mezelf te motiveren om de thesis af te maken. Mijn supervisor is niet erg betrokken bij mijn project en alleen maar geïnteresseerd als ik een artikel al bijna af heb (zodat zij met weinig moeite weer een artikel met haar naam erbij op kan publiceren). Hulp kan ik van haar niet verwachten en de rest van de vakgroep werkt aan andere onderwerpen en zijn vaak nog minder ver dan ik. Weinig support dus. Ik ben al drie jaar aan het werk hier en ook al doe ik bijvoorbeeld extra cursussen, lesgeven, conferenties het helpt niet om mijn motivatie op te krikken, want het kost veel tijd en dan doe ik er steeds nog langer over om de boel af te krijgen. Hoe kan ik mijn situatie zo omdenken dat ik weer met positieve energie aan de slag kan gaan?
Opvallend is het grote aantal reacties op dit ingebrachte probleem. Veel reacties bevinden zich in de sfeer van probeer het eens zus of zo aan te pakken, dus binnen de context van het probleem blijven door het op een andere manier te benaderen, in de hoop dat er op die manier beweging in komt. Anderen zeggen ook dingen in de trant van: waar je aan begonnen bent, moet je afmaken, kijk waar je wel voor gemotiveerd was in het begin en ga daarnaar terug. Dit zijn allemaal manieren om het probleem aan te pakken, op te lossen op een goeie of creatieve manier.
Andere reacties zijn weer in de trant van stop ermee, dit leidt nergens toe, of volg je gevoel. Opmerkelijk is daarbij dat sommigen zeggen: hier hoef je helemaal niet om te denken, want dat is weer iets dat zich in je hoofd afspeelt, maar ga nou juist eens naar je gevoel luisteren.
Een andere benadering, bijvoorbeeld die van Jan Kok, is om hier nu juist de bedoeling in te zien. Hij zegt: Gefeliciteerd! Hiermee ben je dus een ervaringsdeskundige die bij uitstek geschikt is om een promotieonderzoek te doen naar hoe mensen zichzelf (de)motiveren.
Ook Sebastiaan zegt Maar feitelijk is het juist de bedoeling. In de omgeving die je beschrijft klopt het ook. Die is kennelijk bedoeld om iedere motivatie in de kiem te smoren. Prachtig! Helemaal geslaagd! Geef dat terug.
De allerlaatste reactie van Janneke is ook een aardige (samengevat): wat boeit het dat jouw naam er niet op staat? Straks staat de naam van je supervisor op jouw werk, maar jij hebt je papiertje, en dat is je kaartje naar de vrijheid!
Helaas hebben we Lisa niet meer kunnen bereiken om te reageren op al jullie bijdragen, dus we weten (nog) niet hoe het met Lisa gegaan is. We hopen dat ze uit alle reacties iets heeft kunnen gebruiken.
Heb je overigens zelf een probleemsituatie waar je wel wat omdenkhulp bij kunt gebruiken, laat het ons weten! We zijn verzot op nieuwe problemen waar omdenkers hun tanden in kunnen zetten.
***UPDATE***
Lisa heeft gelukkig alsnog contact met ons opgenomen. Hieronder haar uitgebreide reactie:
Ik wil iedereen die destijds gereageerd heeft ontzettend bedanken. Het deed me toen heel veel goeds om verschillende tips en menigen te horen. Vooral ook de mensen die zeiden dat het goed was om door te gaan... want stiekem wilde ik dat zelf heel graag, maar zag het echt niet meer gebeuren. Grappig genoeg vond ik de twee tips die het hoogst gewaardeerd zijn zelf ook allebei heel waardevol. a. Mezelf zien als een expert op het gebied van motivatieproblemen en b. plantjes water geven op het werk (heb ik letterlijk gedaan en zoiets was heel goed om me minder aan te gaan trekken van wat collega's van mij denken). Zelf de regie nemen was ook een echte eye opener. Ik liet me veel teveel beinvloeden en bepalen door mensen om mij heen. Maar uiteindelijk bleek voor mij het echte omdenken van buitenaf te komen:
1. Mijn vriend kreeg een toffe baan in het buitenland en ik wil mee! Hoe sneller de thesis af is, des te eerder kan ik naar hem toe verhuizen. Een beter motivatie is er niet. Ook nog mogelijk: ik ga al eerder, en schrijf de laatste regels van mn thesis vanuit het buitenland.
2. Ik regelde een loopbaancoach, na 1 uur praten vielen er al aardig wat kwartjes. Ze prikte door mijn onzekerheden heen en zei: je moet gewoon een echt einddoel hebben, en niet iets wat steeds maar vooruit schuift. Ze gaf me opdracht een concreet schema te maken, concrete plannen, en ze wilde 3 maanden later de resultaten zien. Heel simpel, maar zelfs zoiets gaf mijn supervisor mij niet. Ook belangrijk: ik bleek me heel veel van anderen aan te trekken. Maar het is niet goed om een bepaalde richting op te gaan alleen omdat anderen dat verwachten of aanraden. Stoppen met pleasen dus en op zoek gaan naar mijn droombaan.
3. Totaal onverwachts beleefde ik een zeer intens, 1,5 uur durend gesprek met mijn supervisor waarbij heel veel dingen eindelijk eens hardop gezegd werden. Wat bleek: ze had geen idee wat er allemaal speelde (zowel bij mij, als in het algemeen in het departement). Wat ik telkens probeerde te ontlopen (een confrontatie), bleek dus juist geweldig goed uit te pakken. Mijn eerste zin was 'je maakt me schizofreen, soms ben je heel aardig, soms een bitch, en ik kan er nu echt niet meer tegen'... heftig, maar het werkte. Tip: begin een gesprek vanuit een huilbui en er komt veel meer uit dan wanneer je begint vanuit woede.
4. Ik heb besloten om na mijn promotie voorlopig niet verder te gaan in de wetenschap zelf, maar om de kant van wetenschapscommunicatie op te gaan. Op een heel andere manier, veel speelser, toch met wetenschap bezig blijven. Een motiverend toekomstplaatje dat een boel van de prestatiedruk weghaalt. Waarom professor worden als me dat alleen maar ongelukkig maakt?
5. En als dat allemaal nog niet genoeg omdenken is, belandde ik eind september in het ziekenhuis met een rare balans stoornis en oververmoeidheid. Ik dacht... nu heb ik echt de grens bereikt van slaaptekort en stress... maar wat bleek: veel van de verschijnselen die ik de afgelopen jaren aan mijn PhD stress hebt gewijd, zijn waarschijnlijk terug te leiden op het feit dat ik MS blijk te hebben. Nu ben ik langzaam weer aan het herstellen en opbouwen (werk nu 50%). Door deze diagnose zijn mijn hele kijk op het leven (wat is nou echt belangrijk?) en mijn doelen heel erg veranderd. En wat blijkt... het is dus WEL mogelijk om gewoon 2 maanden NIET aan je PhD te werken (dus promovendi... grijp uw kans en ga op wereldreis... ik wou dat ik dat gedaan had!).
Gek genoeg herken ik me dus bijna niet terug in het verhaal wat tot deze omdenktank geleid heeft. Ik raad dus ook iedereen die nu in de PhD blues zit aan om pas op de plaats te maken. Praat over je problemen met mensen die positief ingesteld zijn. Neem een week vrij. Regel een gesprek met een loopbaancoach en stel jezelf een echte einddatum. Genoeg is genoeg. Het hoeft niet perfect. Zoek naar een baan of een richting die je op wilt na je promotie. Word je juist gemotiveerd door een extreme uitdaging... waarom niet professor willen worden? Wil je niet zo'n druk op jezelf? Waarom dan niet een baan die wat minder stressvol is, misschien zelfs buiten de wetenschap, ook al wordt dat misschien door anderen beschouwd als 'zonde van je opleiding'. Laat andere mensen lekker hun mening hebben... dit is jouw leven! Zorg goed voor jezelf! Slaap, eet gezond, slik vitamine D (als je alleen maar licht van je computerscherm krijgt), ga regelmatig uitwaaien en neem het allemaal niet zo serieus. Het is maar een baan, niet je leven.