Ongewenst kinderloos

Tijd om het meedenkverhaal over ongewenst kinderloos zijn af te ronden. De afgelopen tijd konden jullie hier helpen met dit probleem omdenken. Er zijn veel reacties binnengekomen; sommigen herkenden de situatie helaas maar al te goed, anderen probeerden advies te geven door er vanuit een ander perspectief tegenaan te kijken.

Het probleem van de indienster was als volgt:

Al mijn hele leven heb ik maar één wens: moeder worden. Begin 1996 ben ik dan ook gestopt met de pil, maar zwanger worden wilde maar niet lukken. In de zomer van 2011 heb ik besloten om definitief te stoppen met proberen zwanger te worden. Op zich gaat het nu goed met me, maar waar ik het meest tegenaan loop, is het feit dat het niet gelukt is en dat ik dus de rest van mijn leven kinderloos blijf. Daarnaast is er het extra gemis door die miskraam. Hoe geef ik hier een goede draai aan? Is dit om te denken? Ze zeggen wel eens, dat je met positief denken en een duidelijke wens alles kunt bereiken. Maar… wat doe je als dit niet het geval is (mijn wens is immers: moeder worden)? Dan is er dus een groot gemis. Hoe geef je dat een plek?

Er kwamen heel erg veel reacties binnen van de Omdenken fans, dank jullie wel. We vinden het geweldig dat jullie iedere keer weer zo goed meedenken. We gaven het bij de start van dit meedenkverhaal ook al aan: dit probleem is erg lastig om te denken. Bij omdenken gaat het vaak niet alleen om het accepteren van een probleem als feit, maar ook om het loslaten van een wens. En dat is bij een kinderwens natuurlijk niet zomaar gebeurd.

We hebben de indienster van het verhaal uiteraard ook gevraagd wat ze van de reacties vond. Kon ze er wat mee? Hielp het? En zat er een goede omdenker tussen? Ze zegt hierover:

Als eerste wil ik iedereen héél hartelijk danken voor hun reacties! Er zaten veel lieve en hartverwarmende bij, waarvoor mijn dank! Er hebben veel mensen gereageerd die mijn situatie herkenden, maar ook mensen die waarschijnlijk geen kinderen/kinderwens hebben en er dus ook anders instaan (wat logisch is). Op een aantal berichten heb ik specifiek gereageerd, maar er waren er zoveel, dat ik alle anderen ook nogmaals wil bedanken voor hun reacties!

Veel mensen gaven al aan dat dit een situatie is die moeilijk om te denken is. En dat dit verdriet iets is wat hierbij hoort en waar ik ook de ruimte voor moet nemen. Een paar keer is er geschreven over adoptie en pleegzorg, maar ik zie dit zelf meer als een alternatief dan als een omdenkprincipe. Niet dat er wat mis is met adoptie en pleegzorg (integendeel!), maar in mijn ogen is het geen omdenken.

De reactie van Jan Kok vond ik zeker de beste omdenkreactie, omdat hij uitgaat van dat wat er is (inclusief het verdriet) en daar een kracht van maakt. Zijn reactie is er ook zeker één die ik mee wil nemen.

En verder zal ik, wat vele van de schrijvers ook zeggen, vooral genieten van wat er wél is. Dit is ook iets wat ik, samen met mijn vriend, ook al echt doe. En ja, het verdriet is er en zal terug blijven komen, en dat mag... Dit hele proces heeft me ook sterker gemaakt, sterker dan ik ooit voor mogelijk heb gehad... en ook dit is iets wat al deze reacties hebben benadrukt.

Mensen bedankt!

Goed om te lezen dat we de indienster met z`n allen toch een beetje hebben kunnen helpen. Jan, jij wint een boek van Berthold Gunster voor jouw bijdrage. We zullen via e-mail contact met je opnemen. Volgende week vinden jullie hier weer een nieuw Omdenkprobleem om je tanden op stuk te bijten.

Wil je zelf een probleem inbrengen? Mail ons via dit adres.

februari 2013