Veiligheid langs het spoor

Ter inspiratie hierboven een originele video van het Australische Metro Trains. Over hele domme manieren om dood te gaan.

Tijd om de balans op te maken van de meedenkcasus van deze maand. Wat was het probleem? ProRail is verantwoordelijk voor het spoorwegnet in Nederland. Initiatieven om de veiligheid op spoorwegovergangen te vergroten en het aantal ongelukken terug te dringen zijn al genomen. Maar een ongevallenpercentage van nul lijkt niet haalbaar. Menselijk gedrag laat zich niet zo makkelijk corrigeren. Met alle, soms tragische, gevolgen van dien.

Zou ProRail, met dit probleem als uitgangspunt, de situatie kunnen omdenken tot een nieuwe mogelijkheid?

De slotbalans

Er is veel gereageerd. De reacties laten we onder dit bericht nog even staan, zodat je kunt lezen wat er binnenkwam. Veel! Leuk! Dank!

Laten we het verlossende woord meteen maar spreken. Met bewondering voor alle creatieve invalshoeken: de casus is niet omgedacht.

Als je het vanuit het ProRail perspectief beziet, kan het – zo menen wij inmiddels - ook niet omgedacht wórden. Immers, omdenken kijkt wat er ontstaat aan nieuwe mogelijkheden als het probleem (gewonden en zelfs sterfgevallen langs het spoor) juist de bedoéling wordt. Je voelt al snel aan, dat je daar in deze situatie niet ver mee komt.

Nou kun je zeggen: “Hadden jullie dat niet van te voren kunnen bedenken? Als het niet omgedacht kan worden, waarom doe ik dan m’n best nog?” Haha. Tegen die mensen zouden we willen zeggen: juist grote dank voor al je suggesties. Want alleen zó komen we er achter, of iets zich wel of niet laat omdenken.

Als we een nieuwe casus plaatsen, weten we nooit op voorhand of iets omdenkbaar is of niet. Liever dan dat we voorbarige conclusies gaan trekken, laten we er jullie omdenkpotentieel op los. The wisdom of the crowds.

Terugblik

We blikken terug met Geert,de inbrenger van de casus. Geert is werkzaam bij ProRail, maar wil benadrukken dat hij dit op persoonlijke titel bij Omdenken wilde inbrengen en dat hij niet námens ProRail spreekt. Waarvan akte.

Hij zegt: “wat bijzonder om op deze manier zo’n casus op te zetten en te zien wat er aan omdenkreacties binnenkomt. Goed te zien wat de kracht is van Twitter en jullie site. Ik ben blij met de uitkomst, ook al zat hét omdenkidee er niet bij.”

De reacties

Gebak uitdelen bij nul ongelukken is een sympathiek idee. ProRail heeft onlangs een campagne gelanceerd die zich richt op scholen, om kinderen op een educatieve manier het belang van veiligheid op het spoor bij te brengen. Daar sluit dit goed bij aan.

Wat opviel, is dat veel suggesties in de oplossingen-hoek zitten. En hoe creatief ze ook zijn, oplossen is echt iets anders dan omdenken. Bij oplossen werk je het probleem weg. Bij omdenken houd je het probleem in stand, en zoek je vanuit acceptatie van het probleem naar nieuwe mogelijkheden. Dat was bij deze casus, zo merkten we, lastig.

Onaangenaam

Omdenken begint met inzien, dat een probleem pas een probleem wordt als je het vanuit een bepaald standpunt bekijkt. Als je het perspectief kiest van ProRail, en dat was de opdracht, dan is deze situatie eigenlijk niet omdenkbaar.

Er zijn andere perspectieven mogelijk. Alleen gaat het dan meteen een onaangename en morbide kant op. Als je zou kijken wie er juist voordeel heeft van de onveilige situatie, dan zou je – puur theoretisch en ‘for the sake of the argument’ – vanuit het perspectief van iemand die een eind aan zijn leven wil maken, wel op bepaalde gedachtes kunnen komen. De vraag is of je die kant op wílt denken.

Ook bezien vanuit het ProRail perspectief, kwamen sommigen met voorstellen in de hoek van dreigen met dood, verderf en andere bangmakerij. Ook ProRail zelf had al eerder campagnes die daar op inspeelden, zoals ‘Wil je blijven leven, wacht dan even’. Geert zegt daarover: “het spreekt me niet aan. Ik zie meer in de belonen-variant”.

Belonen

Wij van omdenken vinden belonen van góed gedrag ook vele malen beter, fijner en plezieriger dan straffen van ongewenst gedrag. Geert, tot slot. “Mij valt op dat Alex het meest betrokken is. Hij erkent het probleem en bedenkt hoe het anders kan. Zijn veiligheidsgebak noemde ik al. Wat mij betreft valt hij in de (troost)prijzen.” En zodoende wint Alex een boek van Berthold Gunster naar keuze voor zijn vele suggesties.

En nu?

ProRail blijft met dit onderwerp bezig. Misschien hebben ze wat aan alle omdenksuggesties… Geert, die werkzaam is bij ProRail zal zorgen dat ze bij de projecten rondom veiligheid worden meegenomen.

Allemaal wederom heel hartelijk dank!

Heb je zelf een probleem, dat om te denken valt? En waar je de denkkracht van mede-omdenkers op wilt loslaten? Stuur ons jouw casus!